Voetbaltrips: The England Trip: Dag 1 en 2

DAG 1

Doordat we in eerste instantie 50% van onze boottickets terug konden krijgen en in tweede instantie helemaal niks, en natuurlijk omdat voetbal in Engeland natuurlijk awesome is, gingen Rick en ik toch maar. Na eerst de opties in Hull en omgeving bekeken te hebben, vrijwel niks, besloten we de grenzen te verleggen. Eerst kijken hoeveel een trein naar Manchester of Liverpool kostte. We schrokken ons de pleuris, ze begonnen vanaf 74 pond ongeveer. Let wel enkele reis voor 1 persoon.

Die optie viel dus al snel af, en na goede ervaring met Megabus in Schotland besloot ik daar even op te kijken. Voor een spotprijsje (18 pond pp retour) konden we in 4 uur naar Londen (14/15 profclubs, het voetbalmekka ter wereld. Als je kijkt naar hoeveelheid voetbalclubs dan natuurlijk, andere steden kunnen een vettere voetbalstad zijn, geheel persoonlijk natuurlijk. Maargoed London it was en gekeken werd of er nog een wedstrijdje werd gespeeld. Dinsdag die 26e juli. Jazeker werden er wedstrijden gespeeld. De keuze ging tussen Dagenham & Redbridge - West Ham United en Crystal Palace - Norwich City.

De eerste leek ons het leukst, maar na even googlen bleek dat Dagenham een fusieclub uit 1992 is (een fusie tussen Dagenham en jawel Redbridge) met een stadionnetje van 6000 man. Niet echt een go dus, alhoewel West Ham 900 man mee zou nemen. En de bijnamen van de clubs: de Daggers tegen de Hammers, veel Engelser kun je het niet hebben. Maar toch Crystal Palace klinkt ook vet, tegen een nieuwbakken Premier League ploeg en wel in een groot mooi stadion. Dus Crystal Palace zou het worden.

We wisten van te voren dat het krap zou worden. Dat bleek het ook te zijn. Na ons eerst doodgelachen te hebben op de P&O ferry, om 'international magician' David J. Marks en de andere slechte coverband arriveerden wij 's morgens vroeg in de Hull terminal. Diezelfde David J. Marks werd trouwens nog door barman Bennie Boogaerd nog uitgemaakt voor kinderlokker, iets wat ik opzich wel kon begrijpen. Rick trouwens ook. De thaise/chinese/japanse/taiwanese collega barman van Bennie begreep het niet. Toch bleef de vraag hangen voor hoeveel geld David het Criminal Records Bureau had afgekocht want dit logo prijkte op z'n site.

DAG 2

Ik had gekeken op google maps dat het 2, 2.5 km lopen was van de Hull Terminal naar het centrum. Dat bleek vies tegen te vallen. We waren bijna 3 uur onderweg, maar wel veel gezien. Veel paupergebouwen, bedrijfsterreinen, autodealers, dichte pubs etc. Het centrum was gelukkig wel mooi en we hadden nog wat uurtjes over. Na een voedzame brunch in de subway hadden we het trein/busstation vrij snel gevonden. We kochten wat krantjes, dronken een Birra Moretti in een nabijgelegen bar en namen de bus.

De reistijd bleek accuraat geschat want we kwamen 17.15 aan op Kingston Cross. De zoektocht naar het hotel kon beginnen en dat bleek moeilijker dan gedacht. We gingen nog kijken bij het Ashlee House. Het eerdere pauperkutkankertyfuspleurischolera hostel van onze schoolreis. Met ranzige bedden, koude douches, smerig ontbijt en wc's die niet doorspoelden. Het zag er totaal anders uit, heette nu het Backpackers Hostel en bood een 18 persoons dorm aan voor 18 pond. Dat werd ons iets te gek.

Na nog een klein halfuurtje rond gedwaald te hebben, besloten we maar een toeristentoko binnen te stappen. Hier hadden we snel beet. Een 2-persoonskamer voor 75 pond op letterlijk een steenworp afstand van Stamford Bridge. Wat wil de voetbaltoerist nog meer? Wel moesten we daar voor half 8 zijn en was de aftrap bij Crystal Palace ook om half 8. Vlotjes vertrokken we dus naar het L.A. Reserve Hotel.

We waren rond kwart voor 7 op metrostation Fulham Broadway geprepareerd om naar het Selhurst Park te gaan. Daar keken we op de kaart en zagen we dat het een mission impossible was. Nog flink wat haltes, overstappen op de British Railways (NS van Engeland), kaarten halen voor de wedstrijd zelf. Helaas was het toch te krap geworden en besloten we onze tijd niet de verdoen aan deze missie. We gingen terug naar Stamford Bridge (1 minuut lopen), vergaapten ons daar aan dat toch wel oerlelijke bouwwerk. Van binnen schijnt het prachtig te zijn, maargoed geen wedstrijd en een rondleiding van 18 pond werd ons iets te gek. Toch de nodige foto's gemaakt en genoten van de vele foto's van oude en nieuwe helden.

Behalve het historische gedeelte had het poenerige, chique toch de overhand. Het is namelijk een totaal verbouwd stadion met hotels, restaurants, cafe's waar je overal de hoofdprijs betaald. Het is iets heel anders, maar niet echt voetbalachtig. En al helemaal niet zoals we het graag zien. Toch moet je het eens gezien hebben en waren we blij dat we dat gedaan hadden.

Onze magen waren al een aantal uren behoorlijk leeg en die moesten snel gevuld worden. Op Leicester Square had je een Pizza Hut, dat herinnerde ik me nog van mijn eerdere bezoek. Daarheen, onze pizza niet opgekregen, liepen we opeens tegen een belachelijke zaak aan. Een heuse toeristische kutwinkel wat geen fuck te maken heeft met het oorspronkelijke Leicester Square: M&M's World. Als echte toeristen wel naar binnen geweest natuurlijk en ook weer de camera volgeschoten.

Maar voor idiote klotewinkels waren we niet naar Londen gekomen. We kwamen voor het voetbal en de stadions. Daarom namen we de Underground naar Arsenal met het gelijknamige station Arsenal. Ook daar lag het stadion heel dichtbij. Zoals iedereen wel weet, staat daar ook een nieuwe betonnen bak en geen mooi oud Engels stadion meer. Het was iets minder lelijk dan Stamford Bridge, wel een stuk minder historie rondom het stadion. Wel een mooie anekdote over een meneer Airey over Henry, zie onder bij de foto's. En natuurlijk een prachtig eerbetoon aan Highbury. Doordat het al donker was en ik het met de standaard camera op mn HTC Desire moet doen is dat niet een hele duidelijke foto geworden. De close up met 4 Nederlands (jeugd) internationals is echter wel goed gelukt!

Voldaan dronken wij nog een Fosters in Covent Garden waar al om kwart voor 11 de tap dichtging. Snel door dus naar ons hotel waar nog een bar tot 12 uur open was. Mijn angst dat in Londen ook alles vroeg dichtging bleek gegrond. We waren ook wel moe van de vele uren onderweg en na nog een biertje daar doken we ons heerlijk zachte hotelbed in met nog een bezoek aan Craven Cottage voor de boeg!